ՆԱԽԱԳԱՀՈՒՄ Է ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԱԶԳԱՅԻՆ ԺՈՂՈՎԻ ՆԱԽԱԳԱՀ ԱԼԵՆ ՍԻՄՈՆՅԱՆԸ

Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Բարև ձեզ, հարգելի պատգամավորներ, խնդրում եմ տեղադրել քարտերը և նախապատրաստվել գրանցման։ Գրանցում։

Գրանցվել է 70 պատգամավոր, քվորում ունենք, կարող ենք սկսել։

Հարգելի պատգամավորներ, շարունակում ենք քննարկել Հայաստանի Հանրապետության հանրային ծառայությունները կարգավորող հանձնաժողովի անդամի ընտրության հարցը։ Այժմ՝ հերթագրում ելույթի համար։ Խնդրում եմ ուշադիր լինել, հերթագրում։

Ջուլիետա Ազարյանին գրանցեք, Վլադիմիր Վարդանյանին, ի՞նչ, գրանցենք, հա՞, պարոն Վարդանյան, գրանցեք։ Պարոն Ալեքսանյան…

Նորից ենք հերթագրվում, մի արեք, նստեք, նորից ենք հերթագրվում։ Կրկին Հերթագրում, ուշադրություն։ Գեղամ Մանուկյան, համեցեք։ Լռություն դահլիճում։

 Գ.ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

-Սիրելի հայրենակիցներ, նախ՝ մի առաջարկ «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության այն պատգամավորներին, որոնց ելույթների մեծ մասը, այսպես, շպարգալկեքով նվիրված է Դաշնակցությանը։ Առաջարկս. ամեն անգամ այդ նիստերից հետո մի քանի քայլ ներքև, կարծեմ՝ Դեմիրճյան 17 շենքի պատին փակցված է տարիներ շարունակ Հայաստանի կոմունիստական կուսակցության գաղափարական գծով քարտուղար Գալուստ Գալոյանի հուշատախտակը, ով ապրել է այնտեղ և գործել ՑԿ-ի շենքում։ Ամեն անգամ անցնելուց ասեք՝ ընկեր Գալոյան, հակադաշնակցական, բոլշևիկյան, կոմունիստական այն պայքարը, որ ծավալվել էր Հայաստանում 70 տարի, ունի փայլուն ժառանգորդներ, մենք շարունակում ենք պայքարել Դաշնակցության դեմ։

Սիրելի հայրենակիցներ, իրականում այսօրվա ելույթն անձնապես ինձ համար շատ դժվար է։ Այս ամբիոնից ես ուզում եմ հանդես գալ փաստաբանի դերով։ Փաստաբան մի ամբողջ սերնդի և մասնակից մի ամբողջ սերնդի անդամ մի սերնդի, որ 1988 թվականին ազնիվ մղումներով, հավատքով, համոզմունքով, նաև նախկին տարիներին թույլատրված-չթույլատրված գրականությամբ, թերթերով, լսելով ծնողներից տարբեր պատմություններ, լսելով տատիներից, պապիներից տարբեր պատմություններ, ոտքի ելավ մեր ժողովրդի իրավունքների պաշտպանության համար։

Ես հանդես եմ գալիս որպես ներկայացուցիչ մի սերնդի, որ 1988 թվականին Ազատության հրապարակում 18, 19, 20 մեզնից շատ ավելի տարիքով մարդիկ հակառակ բոլոր դժվարությունների՝ կանգնեցին միասնական, բռունցքները պարզած, բացականչեցին՝ միացում, որը հետո, փուլ առ փուլ զարգանալով, ի վերջո, պետք է հանգեցներ Հայաստանի անկախության հռչակագրի ընդունմանը 1990 թվականի օգոստոսի 23-ին, հետո՝ 1991 թվականի սեպտեմբերի 21-ին՝ Անկախության հռչակագրին, մինչ այդ 1991 թվականի սեպտեմբերի 2-ին՝ Արցախի Հանրապետության հռչակմանը, դեկտեմբերի 10-ին՝ անկախության հանրաքվեին, ու 30 տարի մեր զույգ պետությունները նավարկեին, հակառակ բոլոր դժվարություններին՝ մեր ժողովրդին պարգևելով արժանապատվություն, մեր ժողովրդի մեջքը պինդ պահելով, մեր երկիրն ամբողջ աշխարհում ներկայացնելով որպես ուժեղ դիվանագիտությամբ, որպես ուժեղ զինված ուժերով, որպես միասնական մի երկիր, որ հարգանքի էր արժանանում։

Ես ցանկանում եմ հանդես գալ մեկը, որն 1988 թվականին, եթե ասում ենք՝ փետրվարին սկսվեց Ղարաբաղյան շարժումը, այդպես չէ. 1987 թվական հոկտեմբեր ամիս, այն ժամանակ Թատերական հրապարակ, էկոլոգիական ցույցն էր ընդդեմ Աբովյանի գազի պահեստարանների, հանկարծ թռուցիկներ բաժանվեցին՝ հաջորդ շաբաթ օրն Արցախ՝ Ղարաբաղ, ցույց է լինելու։ 1987 թվական հոկտեմբեր ամիս ՑԿ-ի դեմը, մի քիչ վերև՝ Կաթնատան շենքի դեմ, այդ ուսանողներին, որոնք եկել էին ցույցի, հետո Կոմսոմոլի ՑԿ-ի աշխատողները, «կակեբեիչնիկերը» հարձակվեցին, ծեծի ենթարկեցին, ու այն ժամանակ արցախյան հարցը թո՞կ էր։ Թո՞կ էր արդյոք մի ամբողջ սերնդի համար, որ ընդհատակով պայքարեց, հիմնեց Խորհրդային Հայաստանում ընդհատակյա կազմակերպություն, որոնք «Փարոս» թերթում տպում էին Ղարաբաղի մասին հոդվածները, խոսում Հայաստանի ռուսականացման վտանգի մասին, սիբիրներում մահանում, ինչպես օրինակ՝ Շիրակցի Մկրտչյան Իշխանը, ինչպես Զատիկյան Ստեփանը, ինչպես հարյուրներով մարդիկ բանտարկվում էին, այս դահլիճում էին նստած նաև մարդիկ, հիմա հանգուցյալ են, օրինակ՝ Վազգենը Կարախանյան։

Այդ սերունդը՝ հանուն Արցախի, հանուն մեր ժողովրդի իրավունքների պայքարի ժամանակ թոկն էր մեր խորհրդային ժողովրդի վզից հանում և երբեք չէր մտածում, որ մի օր գալու է մի իշխանություն, որն իր ապիկար գործունեությամբ ոչ միայն կորցնելու է այն ամենը, ինչին իմ սերունդը, ինձնից ավելի տարեկիցները և ավելի երիտասարդները, մեր Դուշման Վարդանները, Պետոները, Ասկոլկաները, մյուսները մեր վզից հանեցին այդ թոկը, իրական անկախության այդ ամբողջ զգացումը պարգևեցին, գալու է մի ապիկար, որ այդ ամեն ինչից զրկելու է մեր ժողովրդին և իր ամբողջ արածն արդարացնելու համար տասնյակ սերունդների պայքարը համարելու է թոկ։

Հիմա անկախության այս տրանսֆորմացիան, պետք է անկեղծ ասեմ, 1988 թվականից արդեն Ազատության հրապարակը քիչ-քիչ սկսում էր բաժանվել։ Աջ թևի վրա անկախականների խմբակն էր։ Խմբակ եմ ասում, որովհետև 1988 թվականին դեռ անկախության կողմնակիցների այդ շարքերը շատ ավելի զորավոր չէին։

Երեկ Ռուբեն Ռուբինյանն այստեղ ասում է՝ Անդրանիկ Քոչարյանն անկախության համար պայքարել է։ Պարոն Քոչարյան, լինենք անկեղծ, 1988 թվական սեպտեմբեր ամիս, մերգելյանցիները միացմա՞ն համար էին պայքարում, թե՞ անկախության։ Լինենք անկեղծ. Հետո տրանսֆորմացիա էր և 1989, 1990 թվականին էր, որ անկախության գաղափարը շատ ավելի զորացավ, որովհետև այդ օրերի ազգային պայքարի առաջին շարքերում, և մեծ մասը գիտակցում էր, որ չի կարելի օդի մեջ այդպես, ուղղակի կարգախոսներով գործընթաց սկսել, որովհետև հասկանում էին՝ ամեն քայլը պետք է լինի հետևողական։ Դրա համար էր 1988-ին Անդրանիկ Քոչարյանն էլ, չգիտեմ, Հակոբ Ասլանյանը՝ վստահ եմ, Հովիկ Աղազարյան, Նազարյան Գեղամ, Կնյազ Հասանովը՝ վստահ եմ, մի քիչ մասնակցել է, ու այսպես շարունակ այդ մարդիկ այդ փուլ առ փուլն էին բերում՝ միացումով, Արցախով, զույգ պետությունով, հասցնում անկախության։

Հիմա՝ անկեղծ, ես չէի կարող պատկերացնել, որ հասնելու եմ մի օրվան, որ ինձ, մյուսներին մեղադրեն, որ դուք հինգերորդ շարասյուն, անկախության դեմ, մեղադրեն Դաշնակցությանն անկախության դեմ։ Դաշնակցություն, որ տասնամյակներով նաև արդեն անկախ Հայաստանում հպարտացել է փետրվարյան ապստամբությունով, ապստամբություն՝ նշելով այն փաստը, որ արդեն խորհրդայնացած, բոլշևիկացած, դեռ չձևավորված Խորհրդային Միության, բայց Խորհրդային Միության տարածքում առաջին ազատագրական ապստամբությունը, որ բարձրացրել է, եղել է հայությունը Գառնիի՝ ազատագրելով Երևանը բոլշևիկներից։ Հիմա եկել, ինձ մեղադրում են անկախության դեմ պայքարի…

Եվ իրականում երեկ էլի Ռուբեն Ռուբինյանը մանիպուլացրեց, որովհետև իր խոսքի սկզբում ասաց՝ Դաշնակցության բյուրոյի ներկայացուցիչ Հրայր Մարուխյանի երեք կուսակցությունների հայտարարությունը, ես էլ ասացի՝ պատրաստակամ եմ։ Քրիստինե Վարդանյանը հրապարակեց ամբողջ տեքստը։ Ռուբեն Ռուբինյանն էլի մանիպուլացրեց։ Այդ տեքստում գրված էր, որ մեր հայրենիքի կենսագործունեությունը՝ մշակութային և այլն, էլի մանիպուլացրեց՝ ներկայացնելով մեր հայրենիք, որ Դաշնակցությունը 70 տարի եռագույնը պահած, մեր հայրենիքը պահած, անկախության գաղափարը պահած, կարող է՝ «հայրենիք» ասելով, համարել Խորհրդային Միությունը, դեռ վրադիր էլ՝ Ադրբեջանը։

Հայրենիքը Դաշնակցության համար, այո, ձեր պատկերացրած այդ 29,800 քառակուսի կիլոմետրի մեջ կուճռտած Հայաստանի ներկայիս Հանրապետությունը չէ, հայրենիքը շատ ավելի լայն է։ Եթե կուզեք, ես տեսական, դաշնակցական, դեռ 20-րդ դարի սկզբին, երբ չկար նույնիսկ անկախություն, Դաշնակցության տեսաբանների՝ Լևոն Շանթի, Գարեգին Խաժակի, ուսումնասիրությունները՝ հայրենիք, պետություն, ազգ, ժողովուրդ գաղափարների մասին կարող եմ տրամադրել։

Խնդրում եմ մի բան՝ Դաշնակցությունն իր ամբողջ գոյության ընթացքում տարբեր աշխարհընկալումներով տարբեր վերիվարումներ է ունեցել, տվել է հարյուրավոր, հազարավոր զոհեր, նահատակներ մինչև վերջին 44-օրյա պատերազմը։ Խնդրում եմ մի բան՝ ձեր քաղաքական պայքարի մեջ, ձեր ղեկավարի գործունեության արդյունքում՝ կորուստների, ուրացման արդարացման մեջ մենակ մի բան չկասկածեք՝ ցանկացած պարագայում Հայ հեղափոխական Դաշնակցությունը ու դաշնակցական ցանկացած անդամ, որ երդվում է Դաշնակցության դրոշի, զենքի, կանոնագրի ու ծրագրի վրա, մնում է և մինչև կյանքի վերջ մնալու է Հայաստանի անկախության զինվորը։ Շնորհակալ եմ։

 Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Շնորհակալություն։ Հաջորդ ելույթի համար՝ Թադևոս Ավետիսյան, համեցեք։

 Թ.ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ

-Սիրելի հայրենակիցներ, մի փոքր շեղվելով այսօրվա օրակարգային թեմայից, բայց և այնպես, հարմար եմ գտնում անդրադառնալ, կարծում եմ՝ ավելի կարևոր հարցերի։

Ո՞րն է լավ, ո՞րն է վատ հավաքական մեր հայրենիքի, ժողովրդի, Հայաստանի քաղաքացիների համար, ո՞րն է սուտ, ո՞րն է իրական և ինչո՞ւ է իրականի քողի տակ սուտը քողարկվում։ Սրանք կարևոր հարցեր են, որովհետև իրապես կապված են մեր բոլորի ապագայի հետ։

Եկան իշխանության, ասում էին՝ ապագա, կա´ ապագա։ Իհարկե, լավ է դա։ Այո, ապագան շատ լավ է, որովհետև դա մեր սերունդներն են, մեր երազանքներն են, բայց ձեր դեպքում պիտի իրապես ասեիք՝ ապագա էլ կա, ապագա էլ։ Ի՞նչ էիք խոստանում, ի՞նչ եք բերել, փաթաթել մեր և մեր ժողովրդի վզին։ Ասում եք՝ ապաշրջափակումը վա՞տ է. իհարկե լավ է, իհարկե տնտեսական ինտեգրումը այլընտրանք չունի, աշխարհի միտումն է, բայց լավ է, եթե միակողմանի պարտադրված չի, լավ է, եթե ապաշրջափակման քողի տակ տնտեսական փափուկ ուժի գործադրում չի կամ տնտեսական էքսպանսիա չի։ Լավ է, եթե ապաշրջափակումը միայն ձեր նեղ քաղաքական նպատակադրումը չի՝ իշխանությունն ամեն գնով պահելու համար։ Լավ է, եթե փոխադարձ է, իրապե´ս փոխադարձ, ոչ թե TRIPP–ի ճանապարհի այլընտրանքը, որ իրենց խոստացել եք անխոչընդոտ անցում, ընդամենը ցորենի իրենց տարածքով փոխադրման թույլտվությունն է։

Հիմա ղազախական ցորենի մասին, պարոն Թունյան։ Իհարկե լավ է, որ մենք կարողանանք այլընտրանքային եղանակով պարենային անվտանգության հարց լուծենք, պարենային անվտանգության ապրանք բերենք ավելի որակով կամ ավելի էժան, բայց տնտեսական գնից բացի, այս դեպքում առաջնայինը աշխարհաքաղաքական գինն է, որի մասին դուք ավելի լավ գիտեք, որովհետև ավելի եք տեղեկացված, քան ես, բայց չեք բարձրաձայնում, որովհետև ձեր դեպքում նեղ քաղաքական շահը գերակայում է ազգային շահին։

Բացի աշխարհաքաղաքական գնից, ի՞նչ գին ենք մենք վճարում։ Վատ է, եթե այդ նվերը տրոյական ձիու տեսքով է։ Վատ է, եթե աշխարհաքաղաքական գինը մեր կենսական շահերի հաշվին է։ Չեմ հավատում, որ այդ գինը մեր կենսական շահերի հաշվին չի։

Բնական է, դուք կհարցնեք՝ ինչո՞ւ, որովհետև խոստացել էիք բերել համատարած երջանկություն հայ մարդու տուն։ Որտե՞ղ եք բերել համատարած երջանկություն։

Խոստացել էիք աղքատության մակարդակի կրկնակի կրճատում, ծայրահեղ աղքատության վերացում։ Խաբել եք։

Խոստացել էիք միջին կենսաթոշակը հավասարեցնել նվազագույն սպառողական զամբյուղին 2021-26 թվականներին։ Խաբել եք, տարբերությունն էական է՝ 30-35 հազար դրամի չափով։ Թվերը կարող է մի քիչ այսկողմ-այնկողմ լինի, այդ հարցին պատասխանելուց, պարոն Թունյան, բովանդակությանն անդրադարձեք։ Հատուկ ձեզ համար տեղ եմ թողնում, որ գոնե թվային մի փոքր սխալին անդրադառնաք։

Խոստացել էիք նվազագույն աշխատավարձը հասցնել նվազագույն աշխատավարձի չափին, նվազագույն աշխատավարձը, այո, դարձնեք նվազագույն սպառողական զամբյուղի չափին։ Չեք արել։

Իսկ նվազագույն թոշակն էլ պիտի դարձնեիք պարենային զամբյուղի արժեքի չափ։ Դա էլ չեք արել, չեք անելու։

Դուք «բեյբի բում» էիք խոստացել, հայրենադարձություն, երեկ խոսեցի այդ մասին։

Ժողովրդագրական ցուցանիշները ձեր օրոք թռիչքաձև վատանում են։

Տնտեսական թռիչքաձև աճ էիք խոստանում, միլիարդավոր դոլարի ներդրումներ, բայց իրականում, երբ Covid համավարակն էր, մինչև 2020 թվականի 44-օրյա պատերազմը մեր երկրում կրկնակի անգամ տնտեսական անկումը գերազանցեց միջին տարածաշրջանը, որովհետև դուք ապիկար կառավարողներ էիք, որովհետև դուք օղիով էիք ուզում Covid-ը հանել և հետևանքները վերացնել, ինչը, բնականաբար, չստացվեց։ Հետո դուք մեղադրեցիք Covid-ին, արտաքին էֆեկտներին։ Իսկ երբ արտաքին էֆեկտով ռուս-ուկրաինական պատերազմի պայմաններում դրական ազդակներ եղան տնտեսության մեջ, պարոն Թունյան, մի օր չասացիք իրականությունը, որ այդ բարձր տնտեսական աճը, թռիչքաձև աճը ձեզ հետ ուղղակի աղերս չունի և արտաքին գործոնի ազդեցությամբ էր։

Հա, այստեղ չմոռանամ, որ մի օր հարմար լինի, այն 2,6 միլիարդ եվրո Եվրամիությունից գումարը, որ պիտի ստանայինք, ինչքա՞նը ստացանք, որտե՞ղ ծախսվեց, ի՞նչ եղավ։

Միլիարդավոր կապիտալ ներդրումների տեղը կանդրադառնաք նաև կապիտալի փախուստի աճող միտմանը։

Նպաստից աշխատանք էիք խոստանում։ ՓՄՁ-ների արտոնությունը վերացրիք, օբյեկտիվ արտոնությունների բեռը կրկնապատկեցիք, հարկատուն հերոս է, բայց, իհարկե լավ է, որ հերոսների շրջանակն եք ընդլայնում, բայց հերոսին չեն հարստահարում, հարկային տեռորի չեն ենթարկում, տուգանքի մատերիալ չեն դարձնում, որովհետև դուք հակառակի մասին էիք ասում։ Իսկ տուգանքի մատերիալ, այո, կարմիր գծերը կան, շատանում են, արագաչափերը կան, շատանում են, և ասեմ ձեզ, որ կարմիր գծերի նաև վճարի արժեքն եք պատիկներով ավելացրել Երևան քաղաքում, օրինակ։

Տրանսպորտի բարեփոխումներ էիք խոստանում, նոր որակ, մի հանրային տրանսպորտից օգտվեք, տեսեք, այդ ձեր նոր որակը, որ 50 տոկոս գինը բարձրացրիք ու փաթաթիք ժողովրդի վզին՝ տուգանքի պարտադրանքով։ Մի հատ գնացեք, տեսեք՝ ի՞նչ չափով եք այդ որակը բարելավել։ Մի հատ առավոտները տեսեք՝ կարո՞ղ են մարդիկ նստել տրանսպորտ, ոչ թե սողոսկել, կամ որ նստում են, ի՞նչ գնով են նստում։

Եկամուտների թափանցիկություն էիք խոստանում, այս դեպքում քավորը դուք էիք, պարոն Թունյան, ստվերի կրճատման համար, բա ինչի՞ եք զադնի գնում, բա ինչի՞ տապալեցիք այդ բարեփոխումը, բա այսօր արտահերթ նստաշրջանով գալիս եք, էն երկու տարվա ասածը, որ անեք, բա երկու տարի առաջ անեիք, մարդկանց վզին չփաթաթեիք։

Ինչը ձեզ համար լավ է, պարոն Թունյան և մեծամասնություն սահմանադրական, մեր ժողովրդի համար, որպես կանոն, վատ է։ Ճշմարտությունը, թեկուզ և դառը, ավելի լավ է, քան ձեր սուտը և պոպուլիզմը, թեկուզ միշտ որպես քաղցր ներկայացմամբ։

Ի վերջո, լավն ու վատն Աստված գիտի, և այո, ես վստահ եմ ամենաշատը հենց դրանում, որ Աստված սարը տեսնելու է և դրա վրա ձյունը դնելու է մի օր։

Հիմա իմ հակադարձ հարցը ձեզ՝ քաղաքական մեծամասնություն։ Ասեք՝ ձեր 2021-26 թվականների ծրագրի ո՞ր տոկոսն եք կատարել, որն եք խաբել, և հաշվարկեք հետևյալ սկզբունքով, որ նորից չմանիպուլացնեք։ Քանի՞ խոստում չեք կատարել, այդ խոստումներից յուրաքանչյուրը կշռեք, թե մեր բնակչության քանի՞ տոկոսին է վերաբերում։

Եվ վերջում ասեք՝ հիմա դուք հ՞ին եք, թե՞ նոր, որովհետև դուք խոստացել էիք, որ Արցախը Հայաստան է և վերջ, անջատում՝ հանուն փրկության, լա՞վ է, ո´չ, դա երազանք է, իսկ հիմա՞։

Դուք իրավունքի գերակայություն էիք խոստացել և ժողովրդավարություն, դուք արդարություն էիք խոստացել, ընտրովի արդարադատություն, խոսքի նկատմամբ տեռոր, շուտով նաև դուք այլակարծությունն արտահերթով քրեականացնելու եք։

 Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Շնորհակալություն։ Մենք հին չենք, նոր ենք, մենք նոր-նոր սկսում ենք, նոր-նոր, հլը ո՞ւր ես, պարոն Ավետիսյան, հլը նոր գալիս ենք։ Գեղամ Նազարյան։ Հլը մի 119 տարի, ինչքան է հիմա Դաշնակցությունը, ավելի լավ, 135 կա հլը։ 35-ից 7-ը, որ հանում ես, մոտավորապես մի այդքան։

Տիկին Վարդանյան, շնորհավորում ենք ձեր ծննդյան կապակցությամբ։ Դուք մի քիչ ուշ եկաք նիստի, շնորհավորենք…

 ԾԱՓԱՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Շնորհակալություն։ Չի լսվում, հետո տորթը փչելուց կասեք, չգիտեմ։ Խնդրեմ, համեցեք պարոն Նազարյան։

 Գ.ՆԱԶԱՐՅԱՆ

-Ես ներողություն եմ խնդրում, վերադառնում եմ այսօր և կխնդրեի մի քանի հարց ես բարձրացնեմ, դուք ուշադիր լինեք, որովհետև ես նկարագրելու եմ մի իրավիճակ, որն այսօր առնչվում է Հայաստանի քաղաքացուն, երևանցուն և մեծ քաղաքների բնակիչներին։

Երբ խնդիր է լինում ջրի հետ կապված, կոյուղու հետ կապված, մարդը մնում է մենակ, որովհետև թաղապետարնում ասում են մեր գործը չի, իսկ «Վեոլիա ջուրն» արձագանքում է այնքանով, որքանով ինքն այդ պահին հարմար է գտնում արձագանքել, որովհետև «Վեոլա ջրի» հետ հայ մարդը լավագույն դեպքում առնչվում է օպերատորի միջոցով, որևէ մեկին որևէ հարցով Հայաստանի քաղաքացին չի կարող դիմել։ Կոյուղաջրերը դուրս են գալիս շենքից, թափվում են, տարածվում են, «գեղեցիկ» տեսարան են առաջացնում, լավագույն դեպքում գալիս են 60-ականների սարքավորումներով զինված երկու-երեք ծերունի աշխատակիցներ, որոնք կարճ լուծում են տալիս այդ խնդրին։ 

Երբ երկար ժամանակ քաղաքապետարան-թաղապետարան, թաղապետարան-քաղաքապետարան շատ հաջողությամբ այդ շրջանը պտտվում է, որովհետև ասում են՝ «Վեոլիա ջուր», «Վեոլիա ջուր»-թաղապետարան- քաղաքապետարան, քաղաքապետարան-թաղապետարան և լուծում չի լինում։

Հիմա մի օրինակ բերեմ, տեսեք՝ ո՞նց է իրականությունը։ Երևան թաղամասերից մեկը. գալիս են երկար բան են կտրում՝ փոս, հիմա խրամատ ասեմ, տրանշեյ ասեմ, կմեղադրեն, հայերենը ո՞րն է դրա, չգիտեմ։ Ուրեմն, բոլորը ոգևորվում են, ասում են՝ վերջապես, եկել են սարքելու։ Պարզվում է՝ այդքան երկար, չորս շենքի մոտով անմիջապես այդքան երկար քանդում են փողոցը, որ սարքեն ընդամենը մի շենքի կոյուղու այդ խողովակները։

Հարց՝ բա դուք չե՞ք տեսել մոտով անցնող այս շենքերը, որ 50 տարեկան են, որ ունեն նույն խնդիրը։ Այո, ճիշտ եք ասում, ափսոս չենք ֆայմել, բայց հիմա դա չենք կարող անել։ Մենք կլցնենք այս փոսը, հետո, մի քանի ամիս հետո կգանք, նույն փոսը կկտրենք, նոր դրանց խողովակները նորից կհանենք, որ այդ չորս շենքերի խողովակների կոյուղու հարցը լուծենք։ Բայց ես վստահ եմ, որ եթե ես չզանգեմ, չփորձեմ, չխնդրեմ, այդպես էլ մնալու է, որովհետև որևէ մեկին հետաքրքիր չի բազմաբնակարանում ապրող մարդու կյանք է։

Հիմա կասեք՝ չէ, հետաքրքիր է, մենք իրենց համար ենք աշխատում։ Ո՞նց եք աշխատում, էլի։ Ո՞նց եք աշխատում, որ անդադար խնդիրներ, խնդիրներ, խնդիրներ, սեփական, այսինքն՝ ո՞նց են ճիշտ ասում, սեփական տուն ասեմ, որ մարդիկ հասկանան։ Մարդ խնդիր ունի այդ «Վեոլիա ջրի» հետ։ 15 մետր այն կողմից ինքը կարող է ջուր բերել, բայց «Վեոլիա ջուրն» ասում է՝ չէ, ես հարմար չեմ գտնում, որ դու ջուր էստեղից բերես։ Դու պետք է բերես 350 մետր հեռվից քո հաշվին՝ քանդելով մի քանի փողոց, բնականաբար դրա համար վճարելով, և եթե այդ մարդը ջուրն օգտագործի մի 20 տարի, այդ ծախսած գումարի տեղն էլ դուրս չի գա, և նա նախընտրում է դույլով հարևանի տնից ջուր բերել, ու էլի այդ մարդը մենակ է մնացել։ 3-4 տարի այդ խնդրով զբաղվեցի, չլուծվեց այդ հարցը՝ քաղաքապետարան-«Վեոլիա ջուր», «Վեոլիա ջուր»-քաղաքապետարան։ Բա, ո՞նց եք հսկում, ինձ հետաքրքիր է, էլի, բա, ո՞նց եք կարգավորում, ո՞նց եք հսկում, բա, դուք պետք է մեր շահերի, այսինքն՝ մեր Հայաստանի քաղաքացու շահերի պաշտպանը լինեք, դուք ո՞նց եք թույլ տալիս, որ «Վեոլիա ջուրը» որոշի, որ իր հետ Հայաստանի քաղաքացին չպետք է առնչվի։ Ոնց որ «Յանդեքս» ծառայությունը լինի, որ ի՞նչ կարծիք, ինչ բան։ Բա, ո՞նց մարդը, Հայաստանի քաղաքացին չկարողանա «Վեոլիա ջրի» գոնե տարածքային ղեկավարին զանգի կամ հանդիպի, ասի՝ ընկեր, էս ի՞նչ եք անում։ Չէ, չկա, բա ձեր ծառայությունն ի՞նչ պիտի աներ, էդ պիտի աներ, կարծում եմ։

Ամռանը Էրեբունու տարածքի մարդիկ գալիս են, ասում են՝ ջրի որակը կտրուկ փոխվում է, շատ կտրուկ։ Այնքան կտրուկ է փոխվում, որ ջուր չեն խմում, ջրի համար վճարում են, բայց ջուրը չեն խմում։ ­Էս 3-4 տարի նույն խնդիրն է։

Պատասխան՝ փորձաքննությունը ցույց է տալիս, որ ջուրը խմեք, չեք մահանա, կյանքին վտանգ չի ներկայացնում։ Բա, լավ, պատասխա՞ն է դա, այսինքն։ Այսինքն՝ խմելու ջուրն ուղղորդվում է դեպի ոռոգում, մարդկանց տալիս են ոռոգման ջուր ու դա նորմա՞լ է, և ոչ մեկն այդ մասին, ըտենց հանգիստ, էլի… Հետո, գիտեմ, ասելու եք՝ դե, փաստեր բերեք։ Փաստերը կբերեմ, երբ նորից հունիս ամիսը գա, բայց մինչև այդ նորից նույնը։

Ես հասկանում եմ, որ էդ խողովակները հնացել են, պետք է փոխել, բայց «Վեոլիա ջուրը», որ եկել էր, ասում էր՝ մենք ներդրումներ ենք անելու, փոխելու ենք, էս ենք անելու, էն ենք անելու։ Դե, թող փոխեն։

 Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Պարոն Ասլանյան, պարոն Աղազարյան, էդ ի՞նչ է, հերիք է։ Համաժողով էլ կարող եք երկու հոգով անել, բայց ոչ ելույթի ժամանակ։

 Գ.ՆԱԶԱՐՅԱՆ

-Հա, ես խնդրում եմ, եթե, չեմ խնդրում, պահանջում եմ՝ ի վերջո, ձեր ծառայությունն է, պետք է այդ ամեն ինչը տեղը գցի, որովհետև սենց, էս պտույտով մարդիկ ասում են՝ գնում եք Ազգային ժողով, փոխանակ մեր խնդիրներով զբաղվեք, շատ հաճախ, իհարկե, սխալ են, որովհետև իրենց խնդիրներով ենք զբաղվում, բայց էնպես ենք զբաղվում, որ իրենք գլխի չեն ընկնում՝ ոնց ենք զբաղվում, ասում են՝ մեր օրվա խնդիրները, հարցերը, որոնք մենք փորձում ենք բարձրացնել ու հանդիպում ենք պատի։

Ելույթ, չէ՞, պետք է ունենաք եզրափակիչ, ես խնդրում եմ այդ մասին ասեք, ասեք՝ ո՞նց եք դուք հսկում, ի՞նչն ենք հսկում, ո՞նց եք հսկում, եթե անդադար էսպիսի խնդիրներ են։

Կառուցվում են բազմաթիվ բազմաբնակարան շենքեր, դուք գոնե կարողանո՞ւմ եք ճշտել՝ այդ հատվածով անցնող ջրագիծը, կոյուղագիծը էդ հոսքը կարողանալո՞ւ է ապահովել։ Էդ նոր սարքվող շենքերի կառուցապատողից պահանջո՞ւմ եք փոխել այդ ամբողջ շրջանը։ Եթե չեք պահանջում, երկար ժամանակ նույնիսկ ՀԷՑ-ը չեք պահանջում, որ փոքր ենթակայաններ սարքեն և ամբողջ ծանրաբեռնվածությունն ընկնում է նախկին ենթակայանների վրա։

Ու էսպես-էսպես մենք քննարկում ենք աստվածաբանական հարցեր այստեղ, չգիտեմ, ուզում ենք նոր տիպի եկեղեցի կառուցել, բայց այդ հարցերը, պարզ է, մի օր լուծելու ենք, որովհետև եկեղեցին էլ պետք է վերակառուցվի, որովհետև 1441 թվին մեր եկեղեցին, երբ տեղափոխվեց Էջմիածին կենտրոնը, Հայաստանն անկախ չէր ու էլի անկախ չէր, ու անկախ չէր, եկեղեցին 548 տարի մինչև հիմա Էջմիածնում նորից վերադառնալուց հետո։ Է, պարզ է, որ էդ եկեղեցին էլ պիտի ներսից փոխվի, որ այսուհետև ինքն անկախ պետություն ունեցող ժողովրդի եկեղեցի է։ Ո´չ էն կողմն է ճիշտ պահում իրեն, ո´չ էս կողմն է ճիշտ պահում, արդյունքում՝ տուժում է հավատացյալը, արդյունքում շահում է անհավատը։ Խնդրում եմ՝ բոլոր կողմերը հաշվի առնեն, որովհետև էս երկխոսությունից շահում են նրանք, որ ասում են՝ ըհը, տեսա՞ք, որ ասում էինք՝ էդ եկեղեցին եսիմ ինչ է, հոգևորականներն ինչ են, տանում եք, ձեր երեխաներին եկեղեցով պսակում եք, նրանք էլ փող են վերցնում։ Այս ամեն ինչից շահում է անաստվածությունը։ Դրա համար եկեղեցու հետ կապված բոլոր հարցերը լուծում են փակ, շատ կոշտ խոսակցություններով, բայց փակ խոսակցություններով և ոչ թե բաց։

 Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Ռուբեն Ռուբինյանը ելույթ կունենա։ Համեցեք, պարոն Ռուբինյան։

 Ռ.ՌՈՒԲԻՆՅԱՆ

-Հարգելի գործընկերներ, լսելով Գեղամ Մանուկյանի ելույթը, քիչ էր մնում արտասվեի, բայց զսպեցի ինձ։ Ի՞նչն է տարօրինակ. պարոն Մանուկյանն ասում է՝ մեզ մեղադրում է հակադաշնակցական, բոլշևիկյան պայքարի ժառանգորդը լինելու մեջ։ Էս լո՞ւրջ եք ասում։ Վարդանիկը, Կոմունիստական կուսակցության վառ ներկայացուցիչ Վարդանիկը՝ Գյումրիի քաղաքապետ, ո՞ւմ աջակցությամբ դարձավ, մե՞ր։ Հետո էլ մեզ եք մեղադրում այլասերվածություն քարոզելու համար: Չկա ավելի մեծ այլասերվածություն, քան դաշնակցաբոլշևիկյան դաշինքը: Ու պարզ է, որ Վարդանիկի պես մեկը պիտի ծնվեր այդ այլասերված խաչաձևումից:

Պարոն Մանուկյանը նաև չի գնահատում իմ բարությունը: Երեկ խոստացավ՝ իր անունը փոխել, եթե ես ապացուցեմ, որ եղել է հայտարարություն երեք ավանդական կուսակցությունների, այդ թվում՝ Դաշնակցության, որը դեմ էր անկախությանը, ու չնայած, մեկ է, ես իրեն կոչ արեցի չփոխել իր անունը, եկել է, ինձ մեղադրում է սուտ խոսելու մեջ:

Ինչ է ասում պարոն Մանուկյանը. ասում է՝ լավ, դե, 1988 թվին ո՞վ էր անկախությանը կողմ որ։ Մենք, բայց ճիշտ պահին անկախությանը կողմ ենք։ Շատ լավ, ենթադրենք՝ փաստարկն այն է, որ 1988 թվին, դե, միայն որոշ փոքր ռոմանտիկների խումբ էր կողմ անկախությանը, հետագայում արդեն Ղարաբաղյան շարժումը փոխակերպվեց անկախության շարժման։ Դա է, չէ՞, պարոն Մանուկյանի արդարացումը։ Բայց այդ արդարացումն էլ է, ախր, շատ հեշտ հերքել, որովհետև փաստերը համառ բան են։

Գոյություն ունի «Դրոշակ» պաշտոնաթերթ։ Բոլոր դաշնակցականները գիտեն՝ ինչ է դա։ Ասեմ ավելին, դա մինչև էս պահը գործող ամենահին թերթերից մեկն է, 19-րդ դարում է հիմնադրվել, դա Դաշնակցության պաշտոնաթերթն է։ Օրինակ՝ եթե բացեք «Դրոշակ» թերթն այսօրվա, հաստատ չեք տեսնի, որ, օրինակ՝ Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունը գործում է հաջող կամ Անդրանիկ Քոչարյանը լավ մարդ է։ Չեք գտնի այդպիսի որևէ արտահայտություն, որովհետև «Դրոշակ» պաշտոնաթերթն արտահայտում է Դաշնակցության պաշտոնական կարծիքը։

Եվ ի՞նչ էր ասում «Դրոշակ» պաշտոնաթերթը 1989 թվականին։ Օրինակ՝ ասում էր. «Անկախություն պահանջելը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ արկածախնդրություն և հայ ժողովրդին անտեղի տեղը հարվածի տակ դնելու դավաճանություն»։ Սա ասում էր «Դրոշակ» պաշտոնաթերթը 1989 թվականին։

Ի՞նչ էր ասում նույն հանրահայտ Հրայր Մարուխյանը՝ Դաշնակցության բյուրոյի ներկայացուցիչ, այսինքն՝ Դաշնակցության թիվ մեկ պաշտոնյան՝ կուսակցական, 1989 թվականին։ Ասում էիք՝ 1988-ին ոչ մեկն անկախության համար չէր պայքարում, ես ձեզ բերում եմ՝ 1989-ը, ի՞նչ էր ասում Մարուխյանը. «Ծայրահեղ կնկատենք այն ազգայինները, որոնց հակազդեցությունը, ի դեպ, կհասկանանք, որոնք Երևանի փողոցներուն մեջ Հայաստանի անկախության և Խորհրդային Միութենեն անջատման պահանջներ կդնեն»։ Ծայրահեղ էր գնահատում։

Չեք ուզում 1989-ը, գնանք՝ 1990։ Ի՞նչ է ասում Դաշնակցության պաշտոնաթերթը. «Բոլոր հանրապետություններն անկախության իրարանցումի մեջ են, իսկ հայությունը կարող էր իր հստակ հայտարարություններով ցույց տալ, որ երբեք չի խզի իր հարաբերությունները ռուս ժողովրդի հետ»։

1990-ը բավարար չի, գնանք՝ 1991։ 91, հասկանո՞ւմ եք, 91, տարի, որում Հայաստանն անկախացել է արդեն. «Չենք կարող ձեռ բերել անկախություն, չենք կարող պաշտպանել այդ անկախությունը և չենք կարող միջազգային ասպարեզում համակիրներ շահել մեր անկախության համար»։

Էլի 1991 թիվ. «Եթե մեր ազգային և մարդկային նպատակներին կարելի է հասնել ուրիշ ճանապարհով, ապա ժամանակավոր կամ նույնիսկ ընդմիշտ կարելի է հրաժարվել անկախությունից»։ Սա գիտե՞ք ով է ասել։ Ընդհանրապես իմ մեջբերած հատվածների մեծ մասն ասել է Էդվարդ Հովհաննիսյանը՝ Դաշնակցության մեծերից։

Հաջորդը, էլի 1991 թվին է ասվել սա. «Սեպտեմբերի 21-ին Հայաստանում տեղի է ունենալու հանրաքվե։ Ի՞նչ կարող է պատահել այդ հանրաքվեից հետո։ Ենթադրենք, թե հայ ժողովուրդը միաձայնությամբ քվեարկեց Խորհրդային Միության կազմից դուրս գալու օգտին, ի՞նչ պիտի դրանից փոխվի։ Նախ՝ նշենք, որ միայն շատ միամիտները կարող են ենթադրել, որ ժողովրդի կամքը կարող է որևէ նշանակություն ունենալ նրա քաղաքական ճակատագրի մեջ»։

Ասեմ ավելին, նույնիսկ 1992, անկախությունից հետո. «Շատ ավելի լավ կլիներ, որ մեր արտաքին ու ներքին պաշտպանության հարցերը հանձնվեին մեկ ուրիշի, որպեսզի մենք կարողանայինք նախապատրաստվել մեր իրական անկախությանը։ Այս կացությունը կարող է ստեղծվել վերականգնած միության մեջ։ Ուրեմն, ինչո՞ւ մենք չդառանք միությունը վերականգնելու նախաձեռնողներից մեկը»։

Ես հետո կտամ ձեզ բոլոր աղբյուրները։ Հիմա լսեք, ժողովուրդ ջան։

Իրականում կարող է հարց հնչել՝ ինչո՞ւ եմ ես, լավ, խորացել 1988, 1989, 1991 թվերի մեջ։ Ինչո՞ւ եմ խորացել, անցած ժամանակներ են։ Խորացել եմ, որովհետև դուք չեք փոխվել, սիրելիներս, որովհետև 1991, 1992-ից հետո, ախր, գալիս է 2022-ը և ընդունվում է Դաշնակցության հանրահայտ, լավ իմաստով չէ հանրահայտ, 004 շրջաբերականը, որտեղ ասվում է. «Անհրաժեշտ է կենտրոնացնել ազգային ողջ ներուժը, որպեսզի Արցախը չդառնա այն գինը, որի հաշվին Ադրբեջանը կարող է ինտեգրվել Ռուսաստանի նախաձեռնելիք հավանական նոր միությանը: Այդ նպատակով անհրաժեշտ է Արցախում, Հայաստանում և Սփյուռքում սկսել նոր պայքար, նկատի ունենալ նաև, որ Ռուսաստանը կարող է Արցախն իր ենթակայությանը ուղղակիորեն ենթարկելու սցենար մշակել և գործադրել այն, աշխատանք տանել, որպեսզի հավանական միության ձևավորման դեպքում Արցախի ու Հայաստանի ճակատագրերը լուծվեն որպես մեկ ամբողջություն: Նկատի ունեք այդ միության մեջ։

Հաջորդը, այսինքն՝ այլ հատված. «Հայության անվտանգության զարգացման և ինքնադրսևորման համար անկախ պետականությունն անհրաժեշտություն է, իսկ ազգն ու հայրենիքը՝ գերագույն արժեք։ Ժամանակակից աշխարհում տեղի ունեցած անկախ պետությունների համարկման գործընթացներն ազգային շահի դիտանկյունից երբեմն նաև ենթադրում են անկախության աստիճանի որոշ նվազում»։

Չեք կարող վիճել, ուղղակի, դուք ինձ հետ, հասկանո՞ւմ եք։ Դուք չեք կարող վիճել, որովհետև դուք միշտ դեմ եք եղել Հայաստանի անկախությանը, հիմա էլ եք դեմ։ Բայց ես նաև ունեմ հիպոթեզ՝ ինչի ա տենց։

Օրինակ՝ պարոն Մանուկյանն այստեղ խոսեց նաև Առաջին Հանրապետության մասին, և ես կարծում եմ, օրինակ՝ ես, երբ մեղադրում եմ դաշնակցականներին, ես չեմ մեղադրում Առաջին Հանրապետության դաշնակցականներին։ Ես մեղադրում եմ ձեզ՝ ինչի՞, որովհետև ես կարծում եմ՝ դուք Ստոկհոլմյան սինդրոմի զոհ եք, որովհետև ձեզ մի անգամ բախտ է վիճակվել ղեկավարել Հայաստանը, որը անկախացել է 600 տարի անց, 2 տարվա մեջ անկախությունը, տեսեք, չեմ ասում մսխել եք, ուղղակի չեք կարողացել պահել անկախությունը, բայց ես ենթադրում եմ, որ դա ձեզ վրա անդրադարձել է հետևյալ կերպ՝ դուք ձեզ մեղավոր եք զգացել և ընկել եք Ստոկհոլմյան սինդրոմի մեջ, որ ասել եք՝ արա, կարո՞ղ է մենք սխալ ենք արել, որ անկախության համար ենք պայքարել, կարո՞ղ է պետք էր հանձնվել։ Ու դրա համար Խորհրդային Միության, ասենք, Խորհրդային Միության չէ, 50-ական, 60-ական թվականներից Դաշնակցության մեջ մտածողության պարադիգմ է փոխվել, որ մենք ոչ թե պետք է պայքարենք անկախության համար, այլ պետք է հանձնվենք ու փորձենք ոչ թե պետական երազանքների հետևից գնալ, այլ՝ ազգային։ Ու ձեր դեպքում դուք հակադրել եք ազգայինը պետականից, դա ակնհայտ է «Դրոշակի» հոդվածներից։

Հիմա, ժողովուրդ ջան, ամոթ չի փոխվելը, ամոթ չի: Մեր կուսակցությունը, մենք փոխվել ենք։ Դուք հաճախ ասում եք՝ տեսեք, մինչև պատերազմը դուք ասում էիք մի բան, հետո՝ մեկ այլ բան։ Մենք էլ չենք հերքում, ասում ենք՝ այո, ասել ենք, որովհետև պետք է փոխվել։ Երբ դու հասկանում ես՝ այս ճանապարհը սխալ է, դու գնում ես էս մյուս ճանապարհով: Երբ դու տեսնում ես իրադրությունն աշխարհի փոխվում է, դու գնում ես էս ճանապարհով։ Մի մնացեք 1960-70-ականների որոշակի կենտրոններից թելադրված նարատիվների տակ։ Մենք ունենք անկախ հանրապետություն, մեր աչքի լույսը, եկեք իրար հետ փայփայենք դա:

Ու նաև ամոթ չի, էլի, ասեք՝ հա, սխալվել ենք, որ Վարդանիկին դարձրել ենք քաղաքապետ։ Ամոթ է, իրոք, որ պարզվեց՝ կաշառակերության մեջ է մեղադրվում, սխալվել ենք։ Խզեք ձեր դաշնակցային հարաբերությունները Բոլշևիկյան կուսակցության հետ։

Նաև պարոն Ավետիսյանն անդրադարձավ շրջափակմանը, էլի հիշեմ, էլի։

Նայեք, քանի կար, ասում էիք՝ Վաշինգտոնի պայմանավորվածությունը միակողմանի զիջում է, ասում էիք՝ դրանով միայն Հայաստանն է ճանապարհ տալիս Ադրբեջանին։ Հիմա բոլորդ լսեցիք, որ Ղազախստանից ցորեն է գալիս։ Հա, լավ, դժվար է, գալ, ուղղակի ասել՝ հա, լավ է։ Ի՞նչն է խնդիրը, որ ասեք լավ է, ի՞նչն է խնդիրը։ Լավին լավ ասեք, ի՞նչ խնդիր կա դրա մեջ։

Հա, մեկ էլ ինչ վերաբերում է եկեղեցուն։ Դուք գիտե՞ք, որ եկեղեցու պառակտման համար մեկ մեղավորներից մեկը Դաշնակցությունն է։ Օրինակ՝ ինչո՞ւ գոյություն ունի Ամերիկայում, ինչո՞ւ են տարիներ շարունակ գոյություն ունեցել հակամարտություններ «անթիլիասիական» կաթողիկոսության և «էջմիածնականի» միջև։ Կարո՞ղ է, որովհետև «անթիլիասիական»–ը Դաշնակցությունը պահում էր իր ազդեցության տակ։ Հիմա էլ կա։

Սիրելի դաշնակցականներ, ինչո՞ւ եք պառակտում եկեղեցին, մի արեք դա։

Մեկ էլ վերջին հարցս. հիմա ձեզ հետաքրքրո՞ւմ է Գարեգին Բ Վեհափառը, որը Կտրիճ Ներսիսյանն է, ունի՞ երեխա, թե՞ չունի, չի՞ հետաքրքրում ընդհանրապես ձեզ։ Եթե պարզվի ունի, ձեզ համար խնդի՞ր է դա, թե՞ չէ։ Կարո՞ղ է այդ հարցին պատասխանեք, մինչև այդ մյուս ձեր մեղադրանքները։ Ինչևէ։

Տիկին Վարդանյան, կրկին շնորհավորում եմ ձեզ ծննդյան կապակցությամբ, ամենայն անկեղծությամբ մաղթում եմ ձեզ երջանկություն։ Հուսով եմ՝ ես և դուք միասին ականատես կլինենք մեր բոլորի աչքի լույսի անկախ Հայաստանի Հանրապետության զարգացմանը։ Շնորհակալություն։

 Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Շնորհակալություն, պարոն Ռուբինյան։ Հաջորդ ելույթի համար՝ Տիգրան Պարսիլյան, համեցեք։ Տիգրան Պարսիլյանը, հետո դուք, իրենք տեղերով փոխվել են՝ պարոն Ռուբինյանը և Ղազարյանը (խոսում են դահլիճում)։

Դե, դուք էլ եք հաճախ տենց անում։

 Տ.ՊԱՐՍԻԼՅԱՆ

-Ընդհանրապես, ես խոսեմ, էլի։ Ընդհանրապես, երբ պատմությունը ֆետիշացնում են, պատմության ընթացքում սխալները փորձում են ամեն կերպ դրական և հերոսական ներկայացնել, այդ սխալները կրկնվում են ապագայում։ Ասենք՝ ընդհանրապես փորձառու մարդը, երբ մեծ փորձ է ունենում ու ուզում է ինչ-որ բան փոխանցել հաջորդ սերնդին, ոչ թե խոսում է իր հերոսություններից, այլ խոսում է իր սխալներից։

130 տարվա կուսակցություն եք, ունեցել եք ճակատագրական սխալներ ու ճակատագրական կորուստներ։ Ես կարծում էի, որ դուք այստեղ, այս ամբիոնը կարող եք օգտագործել, որ ձեր 130 տարվա սխալներն ամեն օր հերթով փոխանցեիք ժողովրդին ու ասեիք՝ ժողովուրդ, այ, այս սխալը պիտի չարվի, այս պիտի չարվի, որ մենք, օրինակ՝ չդառնանք կոմունիստական Հայաստան, էս պիտի չարվի, որ սենց չլինի, տո, մինչև մեր օրերը, էս պիտի չարվի, որ Գյումրիում կոմունիզմը չհաղթի և այլն։ Բայց, փաստորեն, ամեն անգամ, մանավանդ Գեղամ Մանուկյանն այստեղից գալիս ու փորձում է հերոսացնել 130 տարին։ Չի կարող 130 տարին կատարյալ հերոսական տարիներ լինել, ընդհանրապես չի կարող։

Ու, հա, պարոն Գեղամ Մանուկյանը ճիշտ է ասում։ Այո, Դուշման Վարդանները, ու մի քիչ էլ սենց կրոնական բան է մանիպուլյացիա անում, նաև Հեթանոս Գագոները հաղթեցին՝ ռազմական առումով, պատերազմը, հա՞, 80-ականների վերջ 90-ականների սկիզբ կարելի է ասել։ Բայց ի՞նչ արեցիք դուք դիվանագետներով։ Դուք դիվանագետներով, ձեր առաջնորդի հետ միասին, անընդհատ Հայաստանը մաս-մաս վարձ էիք տալիս, որպեսզի այնտեղ ռազմական, այսինքն՝ իրավիճակի տնօրինումը մնա, հա՞, Հայաստանի ձեռքերում։ Ընդամենը վերահսկողությունը պահպանելու համար Հայաստանը մաս-մաս՝ գույք պարտքի դիմաց, ՀԷՑ, մյուս-մյուս, ամեն անգամ այ սենց վարձով տալիս էիք՝ դիվանագետներով, որ պահեիք այդ Դուշման Վարդանների և Հեթանոս Գագոների ձեռքբերումները, որն այստեղից բարձրաձայնում էր Գեղամ Մանուկյանը։

Ու ընդհանրապես Դաշնակցությունը կարելի է բաժանել երկու մասի։ Կան ազատագրական շարժման նվիրյալներ, որոնց երդվելը, իմիջիայլոց, զենքի վրա շատ նորմալ է, որոնք իրենց կյանքը դնում են այդ ազատագրական շարժումների մեջ, ու կան դիվանագետները, դաշնակցական դիվանագետները, որոնց երդվելը զենքի վրա կոնկրետ վտանգ է։ Երբ քաղաքական ուժը քաղաքական դիվանագետ է, այդ մարդը դիվանագիտական զենքերով է զբաղվում։ Քաղաքականության մեջ կիրառել զենք, կարելի է ասել՝ դա ինչերի է բերում ու տեսել ենք, էն առնվազն գարոխով ինչ-որ բան է, տեռորիզմի հոտ է գալիս, երբ քաղաքական գործիչը երդվում է զենքի վրա։ Բայց դուք եկել եք, հպարտորեն այստեղից ասում եք, որ մենք՝ դիվանագետներով…

Ազատագրական պայքարի դաշնակցականը գնում է, էլի եմ ասում, իր կյանքը դնում է, իսկ դիվանագետ դաշնակցականը վերջում պարզվում է՝ ամբողջ Դաշնակցությունը հանձնում է ոչ դաշնակցական Ռոբերտ Քոչարյանի առաջնորդության, տենց, տակ, այսպես ասած։ Այսինքն՝ ես ուզում եմ հասկանալ, դիվանագիտությունը ո՞րն է Դաշնակցության, որ իրենց առաջնորդը ոչ դաշնակցական, իմիջիայլոց, կապվող ինչ-որ դաշնակցականի սպանության հետ, մի հատ անձ է։ Դա՞ է ձեր նվիրված, 130 տարի եկաք, եկաք, եկաք ու այսօր ձեր առաջնորդությունը զրկված է Դաշնակցությունից։ Եկել եք, այս ամբիոնից ուզում եք արդարացնել ձեր բոլոր գործողությունները։ Չէ, կլինի՞ գաք, այս ամբիոնից խոսեք ձեր սխալների մասին։ Էլի եմ ասում՝ ձեր 130 տարին մենք այստեղ կգնահատեինք, եթե այդ 130 տարվա եղած սխալներն այստեղից հնչեցվեր ամեն օր, ամեն վայրկյան, ամեն ժամ ու ասվեր՝ մի արեք, եթե այդ 130 տարվա սխալները չկրկնվեին պարբերաբար, բայց պարբերաբար կրկնվում են։ Ասում եմ՝ դուք սկսեցիք հակաբոլշևիկյան շարժումից, ավարտեցիք Գյումրիում բոլշևիզմով։ Սա է 130 տարվա ամբողջ պատմությունը։

Մեկ էլ մյուս մեր ընդդիմադիր գործընկերը խոսում է այլակարծությունից ու տենց՝ այլակարծությունը քրեականացնելով։ Ախր, այլակարծության դեմ ձեր ըտենց ագրեսիան Տեր Արամի հանդեպ նախ՝ տեսնվեց, իմիջիայլոց, Տեր Արամին ես շատ, ինձ համար առանձնացել է նրանով, որ, երևի թե, ամբողջ այս հանրային հոգևորականների այս դիսկուրսում տեսել եմ մարդ, որը փորձում է մեկնաբանել Աստվածաշունչը, իր գործողությունները մեկնաբանել Աստվածաշնչով, հիմնավորել Աստվածաշնչով։ Ես եմ ուզում լսել ու հասկանալ՝ վերջը, էս ո՞նց է մեկնաբանվում, ի՞նչ կա այնտեղ։ Մյուսներին լսում ես, սենց, մի անգամ մի հատ Աստվածաշնչից մեջբերում չի եղել, բացի յոթը սերունդ նզովելուց, ոնց որ նզովում էր Տեր Ասողիկ քահանան։

Մյուս այլակարծության մասին։ Ձեր այդ 004 շրջաբերականի ուղիղ շրջանառու երկրում, չեմ ուզում ավելի մանրամասնել, ուղիղ շրջանառու ասացի, թու, շահառու երկրում վերջերս ձերբակալեցին, երգելու համար, 18-ամյա աղջնակի, սենց շղթաներով տարան, ձերբակալում են մուլտֆիլմեր նկարելու համար, փախան։ Ու այդ շահառու երկրից ձեզ համար այստեղ մի հատ մեծ օգնություն էր եկել։ Ըտենց Դաշնակցության նոր ձևն է, տո լի իրենց ձևն է, դուք էլ էլի միանգամից միավորվել եք։ Ախր, 130 տարվա կուսակցությունը հենց մի հատ քաղաքական շարժում, հենց մի հատ նոր գաղափար քաղաքականության մեջ տեսնի, գնա միանգամից կողքը հայտնվի որպես սատելի՞տ։ Բա դա հարգա՞նք է սեփական 130 տարիների նկատմամբ։ Հետո էլ եկել , այստեղից էլի այլակարծությունից եք խոսում։

Մեկ էլ չեմ կարա չբարձրաձայնել, որովհետև, ճիշտ է, սենց անձնական խոսվեց, ըտենց դեպքեր շատ է լինում, անընդհատ սուս եմ մնում, բայց երեկվա դեպքի մասին չեմ կարա չխոսել։

Այդ երեսպաշտության «Level God»-ը, որ անընդհատ լինում է, էլի, սենց նեղ խոսակցություններում, Լիլիթ Գալստյանի հետ երեկ խոսում ենք ու ես տենց մեղադրում եմ Աֆրիկյանների շենքը, որ ամենահին շենքն էր Հայաստանում, քանդելու համար, որը տեղի է ունեցել Սերժ Սարգսյանի օրոք, ու որպեսզի այդ երեսպաշտությունը լավ երևա, չեմ ուզում գլուխ գովել, բայց որ պատկերացնեք՝ ինչ է անում Լիլիթ Գալստյանը, Աֆրիկյանների շենքը մինչև հանրային սենց դիսկուրսն ակտիվանալը, շխուր ընկնել, որպեսզի այդ շենքը մի ձև պահենք, որովհետև իրենք խաբում, ասում էին՝ քանդելու ենք, ուրիշ տեղ հավաքենք։ Առաջին ակցիան արել ենք 10 հոգով, գրանցել, շուշաթղթել ենք սաղ պատերը գիշերով, երկրորդ ակցիան արել ենք 8 համարի կլյուչների ակցիան, գնացել ենք ժեշտերն ենք քանդել, որ չտանեն, ու այդ ամեն ինչը գիշերով։ Հայտնվել ենք վերակենդանացման բաժանմունքում, ես կոնկրետ, քրեական գործ է հարուցվել և այլն, ու երեկ Լիլիթ Գալստյանն ինձ ի՞նչ է ասում, ասում է՝ դու ո՞ւր էիր, որ ես Աֆրիկյանների շենքի համար պայքարում էի։ Սա ձեր երեսպաշտության «Level God»-ն է, ես չէի կարող սրա մասին չբարձրաձայնել, որովհետև միշտ եք սենց անում։ Միշտ եք սենց անում, դրա համար էլ մարդ, ախր, սենց էմոցիոնալ բաներ է ստացվում։

Ասում եմ՝ 130 տարվա կուսակցությունը սկսեց հակաբոլշևիզմով, ավարտեց քոչարյանաբոլշևիկական ինչ-որ տենց բանով, եկել են, մեզ ուզում են խելք սովորեցնել։ Այսքանը, շնորհակալ եմ։

Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Արթուր Խաչատրյան, համեցեք։

 Ա.ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

-Սիրելի հայրենակիցներ, ելույթս վերնագրել եմ «Փոխադարձ առավելությունների գաղտնիքը և ապաշրջափակման նշաձողի իջեցումը»։ Այստեղից Նիկոլ Փաշինյան 2022 թվականին ասում էր՝ միջազգային մեր գործընկերները պարտադրում են, որ մենք իջեցնենք Ղարաբաղի կարգավիճակի մեր նշաձողը։

Ովքե՞ր էին այդ միջազգային գործընկերները՝ Նիկոլ Փաշինյանը ոչ այն ժամանակ, ոչ էլ հետո չպատասխանեց, թեպետ կային բազմաթիվ հարցեր։ Ինչքա՞ն են պատրաստվում իջեցնել նշաձողը, այդ հարցը նույնպես մնաց անպատասխան։ Բայց հիմա տեսնում ենք, որ այդ նշաձողը ոչ թե իջեցրել եք հատակի մակարդակի, այլ մի հատ էլ փոս եք փորել և մեջը թաղել եք ու հիմա նույնիսկ «Արցախ» բառը վախենում եք ասել։ Պետական երկու բարձրաստիճան պաշտոնյա, հիշեցնեմ, ասացին Արցախ, ներողություն՝ Լեռնային Ղարաբաղ։

Ի՞նչ տեղի ունեցավ երեկ, երեկ չէ առաջին օրը, որ այս իշխանություններն այսքան թմբկահարում են, ասում են՝ Հայաստանի շրջափակումը ճեղքվեց։

Ոգևորության պահին մեր երկու գործընկերներ, մեկն այստեղ է, մեկն այստեղ չի, ասում են՝ բացվեց սահմանը։ Ո՞ր սահմանն է բացվել, ժողովուրդ, Հայաստան- Ադրբեջան սահմանը բացվե՞լ է։ Մի հատ կասե՞ք, որն է այդ անցման կետը սահմանային անցումը, պարոն Հակոբյան, մի հատ ասեք, եկեք միասին անցնենք, հեսա 25 հոգի ելույթ է ունեցել, գնանք, էդ սահմանն անցնենք։

Մյուս մեր գործընկերն ասում է՝ նոր դուռ է բացվել. Պետրոս Մեծն է, պատուհան դեպի Եվրոպա, էս մարդը բացել է նոր, դեպի ո՞ւր՝ «դուշման դարասի»։

Ժողովուրդ, ձեռ եք առնո՞ւմ ձեզ, էդ նույն սահմանային անցումն է, որն էլի Վրաստանով է գալու, ո՞ր դուռն է բացվել՝ Վրաստանի դուռը, պետք է փակվե՞ր։

Հիմա մյուս խնդիրը. ապաշրջափակման դիմաց Ադրբեջանը զիջում է արել։ Մենք միշտ ինչ էինք փորձում հասկանալ, երբ ստորագրվեց օգոստոսի 8-ի երկկողմ հռչակագիրը, որն այստեղից փորձում էր ներկայացվեր որպես եռակողմ։ Գրողը տանի, ո՞րն է փոխադարձ առավելությունը։ Հիմա մենք հասկացանք. Հայաստանի այսօրվա իշխանություններն ադրբեջանցիներին տալիս են միջանցք, այդ բառն ով ինչպես ուզում է թող հասկանա, «անխոչընդոտ» անցումը։ Դա միջանցքն է, որովհետև երբ ես և իմ գործընկերները փորձեցինք հասկանալ Նիկոլ Փաշինյանից՝ այդ «անխոչընդոտը» ո՞րն է, ինքն ասում է՝ դե, օրինակ՝ ԵԱՏՄ-ն, հիմա ԵԱՏՄ-ում այ, այսքան պրոբլեմներ կան, փոխարենը՝ ինչ-որ անորոշ առավելություն… Ասում էինք՝ կարո՞ղ է այդ անորոշ առավելությունը փողն է, որը դուք առաջարկում էիք դեռևս 2001 թվականին։

Հիմա ի՞նչ է՝ մենք տալիս ենք միջանցք, Ադրբեջանը թույլ է տալիս մեկ անգամ, որովհետև խոսք չի եղել, որ դա լինելու է մշտական գործողություն, կոնկրետ Ակտաուից ցորեն բերել Հայաստան։

Եվ հիմա ի՞նչ է տեղի ունենում. Նիկոլ Փաշինյանը և դուք ասում եք՝ շրջափակումը ճեղքվեց։ Այսինքն՝ շրջափակումը, որ դուք նախապես դիտում էիք որպես ճանապարհների ապաշրջափակում, բոլոր կապուղիների ապաշրջափակում, գցեցիք և քացով տվեցիք, ոտով մի հատ էլ լխճեցիք՝ որպես Ակտաուից մի պարտիա ցորեն, ինչքան ցորեն, տենց էլ ոչ ոք չի հասկանում։

2022 թվականին, պարոն Հակոբյան, քանի որ դուք էիք սահմանը բացելու մասին, Կառավարությունը շրջանառեց որոշման մի նախագիծ, որով առաջարկում էր երեք սահմանային անցման կետ տալ, մեկը՝ Սադարակ, մյուսը՝ Քարահունջ, երրորդը՝ Ղազախ։ Ադրբեջանն ասաց՝ հոպ, ձեռ եք առնո՞ւմ։ Էդ որոշումը, նախագիծն էլ չկա,Կառավարության օրակարգ չմտավ, չնայած Նիկոլ Փաշինյանի հարցմանն ի պատասխան՝ արտգործնախարարն ասում է՝ չէ, դա օրակարգում է, երբ պետք լինի, կմտցնենք, խրոխտ ինչ-որ մի հատ առաջարկություն։

Հիմա պատասխանը. գիտե՞ք, սովետի ժամանակ մի հատ անեկդոտ կար՝ ժողովուրդը բողոքում է, սաղին բողոքում, բողոքում, բողոքում ա, պատասխանը գալիս ա՝ «ժիլցամ ատ նաչալնիկա ժեկա»։ Հիմա Փաշինյանին ով ինչ գրում է, գալիս է ուրիշներից՝ «ատ նաչալնիկա ժեկա»։

2025 թվականի հունվարի 8-ին՝ ի պատասխան Ալիևի հոխորտանքների, Նիկոլ Փաշինյանը հարցազրույց է տալիս «Արմենպրես» թերթին։ Ասում է՝ մենք Երասխ–Սադարակ–Օրդուբադ–Մեղրի–Զանգելան երթուղին բացելու շատ կոնկրետ առաջարկ ենք արել Ադրբեջանին։ Դա ավելին է, քան առաջարկը, դա կոնկրետ հարցերի կոնկրետ լուծումն է, և մենք սպասում ենք Ադրբեջանի դրական արձագանքին, որից հետո կայացված համաձայնությունը կարձանագրվի թղթի վրա և կսկսենք երկաթուղու մեր հատվածների շինարարությունը։ Սա ասվել է հունվարի 8-ին։ Ո՞ւր է այդ առաջարկությունը կոնկրետ։

Ես հարց եմ ուղարկում «նաչալնիկու ժեկա», ասում եմ՝ այդ առաջարկությունը խնդրում եմ ներկայացրեք, որի մասին դուք խոսել եք հունվարի 8-ին, և Ադրբեջանի պատասխանը։

Գիտե՞ք ինչ պատասխան է գալիս, ժողովուրդ, պինդ բռնվեք, չընկնեք։ Ինձ, ուրեմն, Մնացական Սաֆարյանն առաջարկում է դիտել Նիկոլ Փաշինյանի ելույթը մայիսի 26-ին «Երևանյան երկխոսություն» բացման նիստի ընթացքում։ Բռնվել եք, չէ՞, ասում եմ՝ Ադրբեջանի պատասխանը տուր, ասում է՝ Նիկոլ Փաշինյանի ելույթը նայի։ Էս մարդը ձեր նշանակած փոխարտգործնախարարն է։

Ժողովուրդ, քանի դեռ Երասխ-Սադարակ ճանապարհահատվածը չի կառուցվել, Հայաստանը շրջափակված է։ Նայեք քարտեզի վրա, ինչ է նշանակում, ասում եք՝ «Թրամփի ուղի», մեր շրջափակումը ճեղքվեց։ Հիմա մի հատ պատկերացրեք, լա՞վ, Կովսականից գնացքը գալիս է, մտնում է Մեղրի, դուրս է գալիս, Գնում է Օրդուբադ, Նախիջևան, Սադարակ, հետո ո՞նց է մտնում Հայաստան։ Էդ Երասխ-Սադարակը պետք է կառուցվի։ Երբ մենք ասում ենք՝ համաժամանակյա, դա նկատի ունենք, դա, որ իրենք ստեղից մտնեն, մենք էլ ընդեղից կարողանանք մտնել, այ, դա է համաժամանակյան։

Տիկին Կարապետյանն ասում է՝ կլինի։ Ե՞րբ, տիկին Կարապետյան, «իշու զատկի՞ն» (խոսում են դահլիճից)։

Շատ լավ, ուրեմն, դրա համար համաժամանակյա, դրա համար TRIPP-ը՝ «Թրամփի ուղի»-ն, պետք է ներառել ոչ թե այդ 42 կիլոմետրը, այլ ամբողջ ճանապարհը՝ դուրս գալով մինչև Երասխ։ Նմանապես, եթե դուք նայել եք, իսկ դուք վստահաբար նայել եք «Խաղաղության խաչմերուկը», այնտեղ ուրիշ ճանապարհ էլ կա՝ Իջևան-Ղազախ, բա դրա հարցը ե՞րբ է քննարկվելու։ Պետք է քննարկվի, չէ՞, որովհետև դրանով նույնիսկ դեպի Թբիլիսի ճանապարհն ավելի կարճ է, դեպի Արևելք և դեպի Կասպից ծով ճանապարհն ավելի կարճ է։ Եթե դա չկա, ես էլի եմ ասում, բացեք քարտեզը, էդ TRIPP-ը նույնիսկ մեզ թույլ չի տալիս գնացքով Արարատի մարզից միանալ Սյունիքի մարզ, էլ չեմ խոսում, ես հենց նոր ասացի, բացեք քարտեզը և նայեք, եթե չկա Երասխ և Սադարակ ուղին, ո՞նց եք անելու, պարոն Սիմոնյան, սենց ընդհատակյա կածաններո՞վ լեռնային։

Այդ ուղին չկա, ժողովուրդ։ Քանի դեռ դա չկա, էս մեկի մասին խոսակցությունները դառնում է ընդամենն այ, այս խրոխտ պատասխանը՝ «վոտ պրիդիոտ Նատալյա Սիմյոնովնա, յա սկաժու սվայո մուժսկոյե սլովը»։ Բա ասեիք, բա ասեիք՝ այ, էս ամբողջի մեջ միացրեք նաև Երասխ-Սադարակը։ Բա, ուր գնում էր, արդեն, գիտե՞ք, եվրոպական գործընկերների հետ խոսում եք, անկեդոտ է դառել, ասում են՝ ձեր վարչապետն ուր գալիս է, էդ «Խաղաղության խաչմերուկ» քարտեզն է դեմ տալիս, բա ասեք՝ բա էս մնացա՞ծը։ Բա ապաշրջափակումից եք խոսում։

Հիրավի հետաքրքիր է Ռուբեն Ռուբինյանին պատասխանելը, ուղղակի մի փոքր բան ասեմ։ Ժողովուրդ, ձեզանից 004 շրջաբերականը ոչ ոք չի կարդացել։ Կարդացել եք էն, ինչ խզմզել է թերթերից մեկը կամ տպել է, ձեռագիր չի եղել, հա։ Եվ պարոն Մինասյանը ձեզ առաջարկ էր ասել։ Ասում ենք՝ եկեք մի հատ նայեք, եթե ուզում եք։ Ձեզանից որևէ մեկը չեկավ, հետևաբար՝ մի ասեք՝ կարդացած, գրած։ Չմոռանաք դա, դուք հրաժարվել եք (խոսում են դահլիճից)։

Ասում ենք՝ եկեք, կարդացեք, ի՞նչ հրապարակեք, էլ ի՞նչ հրապարակենք։ Չենք ուզում, ասում ենք՝ ով հետաքրքրված է…

Հոպ, մի րոպե, բա Նիկոլ Փաշինյանին ասում ենք հրապարակեք, ասում է՝ չէ, եկեք փակ նիստ անենք, մենք կներկայացնենք։ Էդքան սկզբունքային եք, իրեն ասեք։

 Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Վատ օրինակը խի՞ եք բերում։

 Ա.ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

-Եվ երկրորդը…

 Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Պարոն Խաչատրյան, մի գոռացեք, հանգստացեք, ձեր ժամանակը սպառվել է, շնորհակալ եղեք, որ ընդհանրապես միկրոֆոնը չեմ անջատում։

 Ա.ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

-Խնդրում եմ, երբ պարոն Սիմոնյան…

Շատ լավ, չէ, մի րոպե, ուրեմն, պարոն Սիմոնյան, ես բեք վոկալի կարիք չունեմ, երբ խոսում եմ, խնդրեմ ապահովեք, որ դահլիճում լռություն լինի։

   Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Պարոն Խաչատրյան, դուք մտնում եք երկխոսության մեջ, դառնում եք ևս բեք վոկալ, հետո ասում եք՝ ես դրա կարիքը չունեմ։

 Ա.ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

-Բեք վոկալով մեկն է խոսում, դրա համար, երբ ես ասում եմ, թող այստեղից պատասխան չգա։

 Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Դուք ձեր ժամանակին նախ հետևեք, երկրորդը՝ մի բղավեք։

 Ա.ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

-Շատ լավ, քանի որ ընդհատեցին…

 Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Ընդհատումը եղել էր արդեն, երբ ժամանակը սպառվել էր։

Մարիա Կարապետյան, համեցեք։

 Մ.ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

-Հարգելի ընդդիմադիրներ, երեկ հարց ու պատասխանին ո՞ւր էիք։ Տիկին Գրիգորյան, ԱՆԻՖ-ի մասին հարց չէիք ուզում տալ, երևի ամաչում էիք, չէ՞, հրապարակված։ Ես հայհոյանքներին հղում կկատարեմ՝ Գյումրու քաղաքապետ Վարդանիկի։

Երևի, ձեր պատգամավոր Թադևոս Ավետիսյանը քիչ առաջ խոսում էր արժանապատվությունից։ Թողնեն ամբողջ օրը կխոսեք արժանապատվությունից, որևիցե մեկիդ արժանապատվությունը չխոցվե՞ց էդ ձեր լսածից։ Իսկ էն մյուս ձայնագրությունը, որում մարդկանց էլի գլուխներով են հաշվում, և գլուխը 10 հազար դրամով գնում ու վաճառում են Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացու քվեն։ Որտե՞ղ էր ձեր արժանապատվությունը, երբ լսում էիք էդ ձայնագրությունը։

Իսկ եթե լինեիք հարց ու պատասխանին, պարոն Խաչատրյան, կլսեիք, որ վարչապետն ասաց, որ որոշ հարցեր ունեն պատասխան լինքի տեսքով, լինք՝ հղում, և արտգործփոխնախարարը, երևի թե, հետևել է վարչապետի խորհրդին և ձեզ ուղարկել է լինք, որով դուք կծանոթանաք ձեր հարցի պատասխանին։

Գիտե՞ք, ասում եք՝ անխոչընդոտ՝ նշանակում է միջանցք։ Նախ՝ Հայաստանը չեք պաշտպանում։ Ակնհայտ է, դե, եթե էսպես եք մեկնաբանում, պաշտպանում եք լրիվ այլ բան։ Բայց հետաքրքիր է, որ այդ նույն փաստաթղթի մեջ դուք չեք նկատում, որ գրված է միջազգային իրավունքի ամենագերակա, ամենակարևոր սկզբունքը՝ տարածքային ամբողջականություն։

Մեր փորձից, հա, քմծիծաղ եք տալիս, որովհետև ձեր քաղաքական երևակայության մեջ այդ սկզբունքն ազգերի ինքնորոշումն է (խոսում են դահլիճից)։

Այդպես ցույց տվեցին այն փաստաթղթերը, որը Ռոբերտ Քոչարյանը ստորագրեց՝ նույն ԵԱՀԿ-ի շրջանակներում։ Մեր դառը պատմությունը ցույց տվեց, որ ամբողջ աշխարհի համար դա գերակա է։ Բայց վերադառնանք էս կոնտեքստին. անխոչընդոտը մի հատ բառ է, տարածքային ամբողջականությունը՝ միջազգային իրավունքի սկզբունք։ Այդ երկուսն ինչո՞ւ չեք կարողանում իրար հետ հարաբերակցել, ընդ որում, տարածքային ամբողջականության սկզբունքը մենակ չի գրված, գրված է սահմանների անխախտելիության հետ, մյուս սկզբունքների հետ։ Ինչո՞ւ է սովորական հայերեն այդ «անխոչընդոտ» բառը ձեզ համար գերակա մնացած բառերի նկատմամբ։

Ասում եք, հա, գանք այդ ազգերի ինքնորոշմանը։ Երբ պատերազմից հետո մենք առաջարկեցինք իջեցնել նշաձողը, դուք ամեն ինչ արեցիք՝ կոչեր հղեցիք Լեռնային Ղարաբաղի խորհրդարանին, որ հայտարարություններ գրի, որ ընդդիմանա, որ ասի՝ Հայաստանն իմ անվտանգության երաշխավորն է, ինչպես և պարտավորվել է, բայց ես չեմ կատարի Հայաստանի կամքը։ Այ, Հայաստանը Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում, քանի որ կա անվտանգության երաշխիքների հարց, պետք է լսի, իսկ Լեռնային Ղարաբաղը կարող է ընդդիմանալ։

Էնքան ասացիք, էնքան հայտարարությունները ընդունեցիք, վերջը տեսանք՝ ինչ եղավ։ Մինչդեռ պետք էր համախմբվել միակ հնարավոր ճանապարհի շուրջ՝ Լեռնային Ղարաբաղում հայերին պահելու։ Պետք էր համախմբվել, բոլոր հնարավոր դիմադրությունները ցույց տվեցիք դուք, և սա է Դաշնակցության դերը։ Դուք ասում եք՝ ինչո՞ւ եք թիրախավորում Դաշնակցությանը. որովհետև դուք երբևէ չեք ձգտում իշխանության, ձեր կուսակցության ծրագիրը երբևէ չեք պատրաստվում դարձնել Կառավարության ծրագիր, բայց պատրաստվում եք միշտ այստեղ-այնտեղ ծվարած՝ Քոչարյանի դաշինքի մեջ, մի որևէ տեղ, մնացած բոլոր քաղաքական ուժերին տեռոր անել, որ անկախ, միացյալ, էն մյուս բառը ի՞նչ էր, Հայաստան լինելու է։ Հայաստանն անկախ չի՞ լինում։

Գիտե՞ք, երբ…

 Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Պարոն Խաչատրյան, տիկին Մարիա Կարապետյանը նույնիսկ ձեր բեք վոկալի կարիքը չունի, հերիք է տեղից խոսեք։ Տիկին Մարիա Կարապետյանի ժամանակը վերականգնեք, սարքեք 10 րոպե։

 Մ.ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

-Եվ երբ պատասխան չեք ունենում, ա, եկավ տիկին Քրիստինե Վարդանյանը, շնորհակալ եմ, գալիս եք, այստեղից զայրույթ եք պատկերում՝ տենդագին, ռուսերեն՝ «ադերժիմըյ», որ ձեզ մոտ տպավորություն է թողնում, թե եթե, ուրեմն, ուժեղ ջղայնացա, հաստատ անկեղծ է ու հաստատ ճիշտ է ասում։ Չէ, բոլորս կարողանում ենք լսել, թե էդ ճչոցի ներքո ինչ բովանդակություն է։

Գործընկերներիցս մեկը ձեզ տվեց էն հարցը, որը տևական ժամանակ է տալիս ենք։ Ձեր ծրագրում գրված է, որ դուք, այսինքն՝ իշխանության չեք ձգտում, բայց ձեր ծրագրի մեջ գրված է, որ Արցախը, Ջավախքը և Նախիջևանը պետք է միացվեն, տենց… Այսինքն՝ բոլորս գիտենք, որ հողերը միշտ ձեզ համար ավելի կարևոր են, քան պետականությունը։ Ձևը, որի ներքո այդ հողերը գոյություն ունեն, ձեզ համար պակաս կարևոր են, քան հողերը։

Գործընկերս հարցրեց ձեզ, ասում է՝ այդ երեքը, որ ձևակերպել եք, ինչի՞ եք մոռացել Արաքս գետից հարավ պատմական Վասպուրական, Փայտակարան և Պարսկահայք, նահանգների մասին։ Ի՞նչ է անում Քրիստինե Վարդանյանը. գալիս է, ամբիոնի մոտ կանգնում է, էդ զայրույթը բանեցնելով, գոռում է, ասում է՝ որովհետև Թուրքիան ու Ադրբեջանն են մեզ վրա հարձակվել։

Կարող եք մտածել, որ տրամաբանական է, գուցե, ճիշտն ասած, ինձ դա էլ է թույլ թվում, էլի, որ, այսինքն՝ պատմությունն ուրանում եք, եթե չեն հարձակվում, կարող է Թուրքիան էլ մի օր չհարձակվի։ Բայց դա չի խնդիրը, դուք գրել եք՝ մեր հարևան Վրաստան երկրի Սամցխե-Ջավախեթի մարզի անունը, գրել եք՝ Ջավախքն էլ պետք է միացնենք։ Վրաստանը մեզ վրա՞ է հարձակվել, ինչի՞ եք Վրաստանի նկատմամբ հողային պահանջ ձևակերպել։ Հա՜, դա թերևս կախված է Խորհրդային Միության և Իրանի հարաբերությունների հետ։ Սիրում եք, չէ՞, պատմական պայմանագրեր, Սևրին եք հղում տվել և հավաքել եք հողերի կեսը, կեսն էլ մոռացել եք՝ Արաքսից հարավ։

Բա, Թուրքմենչիայի պայմանագիրը չե՞ք հիշում։ Հիշում եք. կնքել է Ռուսական կայսրությունը Պարսկական կայսրության հետ և պայմանավորվել, որ Արաքս գետից հարավ այլևս հայացք չեն ուղղելու հայերը։ Գնա՜ց այդ հողերը, իրենց հարաբերությունն այլևս բարեկամական դաշնակցական է, և դուք այդ օրակարգի պաշտպանողն եք։

Ուրեմն, Ռուբենը Ռուբինյանը, հակադարձելով պարոն Գեղամ Մանուկյանին, բազում օրինակներ է բերում, որում նույնիսկ Անկախության հռչակագրի ընդունումից հետո, նույնիսկ հանրաքվեից հետո դաշնակցականները դեռ պայքարում են անկախության դեմ, ու ձեր ծրագրում է գրված, որ հողերը ձեզ համար ավելի կարևոր են, մի ուրացեք ձեր ծրագիրը։

Տեղից տիկին Գրիգորյանն ասում է՝ ո՞վ էր այդ մեջբերումների հեղինակը։ «Դրոշակ» թերթում է գրված, ձեր թերթը։ Բայց եթե դա ձեզ չի բավարարում, ապա վերադառնանք այն հայտարարության տեքստին, որը դուք երեկ էլի ասացիք, այն հատվածը, որտեղ մենք կոչ ենք անում մեր ժողովրդին, որ ցույցեր չանի, ծայրահեղական կեցվածք չդրսևորի, չվնասի իր վարկին, բնականոն հարաբերություններին խորհրդային վերին իշխանությունների հետ և խորհրդային մյուս հանրապետությունների հետ, ասացիք՝ դա կոնտեքստից կտրված է, հիմա ես կհրապարակեմ այն հատվածը, որը կփրկի մեր էս հայտարարության տեքստը, և եկաք, ասացիք, որ այդ հայտարարության սկզբում գրված է Ղարաբաղի մասին։

Ոչ ոք դա չի հերքում, հողերը ձեզ համար միշտ ավելի կարևոր են, քան պետությունը։ Դրա համար այդ երկու հատվածները կապող կետում, այդ նույն հայտարարության մեջ դուք գրել եք՝ պահանջում եք Հայաստանի իշխանություններից՝ Ղարաբաղի հարցը դարձնեն իրենց առաջնահերթ հարցը։

Եվ եթե չկար անկախության մասին խոսակցություն 1988 թվականին, երբ այս հայտարարությունը գրվում էր, ինչո՞ւ համար էիք այս հայտարարությունը գրում, ո՞ւմ էիք կոչ անում, ի՞նչ էր այլ բան տեղի ունենում, եթե ոչ Հայաստանի անկախության շարժումը, որ կարիք էր առաջացել այս հայտարարության տեքստը գրելու։ Այ, հիմա նշումներ է անում, գալու է, այստեղից ջղայնացած հակադարձի։ Ո՞ւմ էիք կոչ անում և ինչի՞ համար, գրել եք՝ Հայաստանի և Ղարաբաղի մեր արի ժողովրդին՝ խուսափեն ծայրահեղ կեցվածքներից։ Ի՞նչ կեցվածք ունեին մարդիկ, որ ծայրահեղ էր ձեզ թվում։ Դա անկախությունն էր։ Ասացի ամենը, որ ցանկանում էի։ Շնորհակալ եմ։

  Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Շնորհակալություն, նաև ձեզ։ Արծվիկ Մինասյան։ Լռություն դահլիճում, պարոն Պարսիլյան, պարո´ն Պարսիլյան։

Հա, պարոն Աղաջանյան, ներողություն։ Պարոն Մինասյան, ներողություն եմ խնդրում, պարոն Աղաջանյանի հերթն էր, ես խառնեցի։ Համեցեք, պարոն Աղաջանյան։ Դուք, երևի, արդեն ընդմիջումից հետո։

 Է.ԱՂԱՋԱՆՅԱՆ

-Հայաստանի Հանրապետության սիրելի քաղաքացիներ, մոտ յոթ ամսից տեղի կունենան հերթական համապետական խորհրդարանական ընտրություններ և կարելի է ասել, որ արդեն իսկ ուրվագծվել է նախընտրական ընդդիմադիր դաշտը։ Եվ, ցավոք, պետք է արձանագրել, որ 2025 թվականից մինչ օրս հիմնականում գերակշռել է քոչարյանասերժական կամ մերձքոչարյանասերժական քաղաքական միավորները։

Սա իսկապես ցավալի իրողություն է՝ հաշվի առնելով նախորդ 5 տարիների ընթացքում ընդդիմության ցուցաբերած որակները և այն ահռելի հանրօգուտ աշխատանքը, որի արդյունքներին մեր հանրությունը քաջ ծանոթ է։ Բայց ինչևէ, այս իրողության հետ պետք է հաշվի նստել։ Եվ, ուրեմն, որոնք են այդ ուժերը և ինչպես կարելի է նրանց նույնականացնել։

Իրականում՝ շատ հեշտ։ Բոլոր այն քաղաքական միավորները կլինեն մի անհատ, կուսակցություն կամ շարժում, որոնք մինչ այս պահը և այս պահից ի վեր պաշտպանել են կամ կպաշտպանեն ապօրինությունների մեջ մեղադրվող անձանց, այդ թվում՝ Հայաստանում զանգվածային անկարգություններ նախապատրաստող, պատերի տակ մարդկանց գյուլլող, հոգևորականներին իրենց ընտանիքի անդամների հետ հակաիշխանական հավաքների մասնակցել ստիպող, մարդկանց գումարի դիմաց հանրահավաք բերող, կաշառք լափող և այլ անձանց, կպաշտպանեն եկեղեցին բռնազավթած հանցագործ խմբավորման անդամներին՝ իրենց ղեկավար Կտրիճ Ներսիսյանի գլխավորությամբ, և դրան զուգահեռ բոլոր հնարավոր ձևերով կարժեզրկեն և կտորպեդահարեն խաղաղության գործընթացը, ապա այդ բոլոր միավորների հետևում անպայմանորեն կնկատեք քոչարյանասերժական տանդեմի մեծ և ցցուն ականջները։

Մեր հանրության քաղաքականապես հասուն և տեղեկացված հատվածի համար այս տեղեկությունը, թերևս, ավելորդ էր, քանի որ վերջիններս առավել քան տիրապետում են բոլոր նշված նրբություններին։ Այդ իսկ պատճառով, խոսքս առավելապես ուղղված է մեր հանրության ապաքաղաքական հատվածին և մասնավորապես՝ երիտասարդությանը։

Հարգելի գործընկերներ, մենք հաճախ չենք գիտակցում, որ գալիք խորհրդարանական ընտրություններին կյանքում առաջին անգամ իրենց քաղաքացիական պարտքն են կատարելու տասնյակ հազարավոր երիտասարդ քաղաքացիներ, որոնցից շատերը, օրինակ՝ 2008 թվականի մարտի 1-ին նույնիսկ ծնված չէին, իսկ 2018 թվականի թավշյա հեղափոխության օրերին պատանիներ, որոնց քաղաքական անցուդարձը, բնականաբար, առանձնապես հետաքրքիր չէր։ Եվ այն, որ հանրության նշված հատվածին այս ընթացքում ընդդիմությունն իր անսահմանափակ մեդիառեսուրսներով կարող էր ապակողմնորոշել, դա փաստ է, որովհետև սովորաբար հիբրիդային պատերազմի առաջին թիրախը հենց անտեղյակ կամ դյուրահավատ քաղաքացիներն են։

Ըստ այդմ, սիրելի երիտասարդություն, կփորձեմ այս ժամանակահատվածում վերհանել քոչարյանասերժական պրոպագանդայի հիմնական թեզերն ու դրանց հարաբերությունն իրականության հետ, ինչպես նաև հնարավորինս պատկերավոր նկարագրել, թե ինչ ասել է ռոբասերժական ժամանակներ։

Առաջին՝ ռոբասերժական մեդիայի իրականության մեջ Հայաստանի Հանրապետությունում ռեպրեսիվ իշխանություն է, որը չի հանդուրժում այլակարծություն, սահմանափակում է ընդդիմադիրների խոսքի ազատությունը, բանտարկում է քաղաքական հակառակորդներին միայն նրանց քաղաքական հայացքների համար։ Մի խոսքով, 37 թիվն է։

Վերոնշյալ թեզերը պտտվում են Հայաստանի առցանց մամուլի մեծամասնության շրջանում, քանի որ դրանք մեծամասամբ պատկանում են ռոբասերժամետ շրջանակներին, ինչպես նաև TV-5 հեռուստաալիքով, որը տարիներ շարունակ ազատորեն հեռարձակվում է ամբողջ Հայաստանի Հանրապետությունում, ավելին, նրանք նույն թեզերը տարածում են նույնիսկ Հայաստանի հանրային հեռուստաալիքով, որի եթերով հարցազրույցի առաջարկները հաճախ տարօրինակորեն մերժում են։

Հարց է առաջանում՝ եթե խոսքի ազատությունն իսկապես այդչափ վտանգված է, այդ ինչպե՞ս է ստացվում, որ Հայաստանի լրատվական դաշտը ողողված է այդ թեզերով։ Համեմատության կարգով ռոբասերժական ժամանակներում ընդդիմադիր մամուլը սահմանափակված էր 1-2 տպագիր թերթերով, առավելագույնը 5000 տպաքանակով, իսկ դե անկախ հեռուստաալիքի մասին մտածելը նույնիսկ անիմաստ էր՝ «Ա1+»-ի դեպքը վկա։

Ասում են, որ քաղաքական այլախոհների և ընդդիմադիր համայնքապետերի վրա գործեր են կարվում, որպեսզի նրանց մեկուսացնեն քաղաքական գործընթացներից։ Սկսենք նրանից, որ նշված բոլոր դեպքերի առնչությամբ իրավապահ մարմինները հանրությանը մանրամասնորեն ներկայացրել են ձեռքբերված բավարար ապացույցներ, այդ թվում՝ ձայնագրությունների տեսքով, որոնց ծանոթանալուց հետո ամբողջությամբ պարզ է դառնում, որ գործերն առնվազն կարված չեն։ Իսկ այս համատեքստում ռոբասերժական ժամանակների հետ համեմատություն անցկացնելը, առնվազն համայնքապետերի մասով, ցավոք, անհնար է՝ մի պարզ պատճառով, որ նրանց ստեղծած ամբողջատիրական համակարգում ընդդիմադիր համայնքապետեր առհասարակ չկային։

Պատկերացնո՞ւմ եք, Հայաստանի հարյուրավոր համայնքներում չկար գեթ մեկ գյուղի ընդդիմադիր ղեկավար, էլ չեմ ասում՝ որևէ մարզկենտրոնում կարելի էր պատկերացնել նման բան։ Եվ ընդհանրապես, քաղաքական այլախոհության ջատագով քոչարյանական մեր գործընկերներին պետք է հիշեցնել՝ իրենց քաղաքական ո՞ր ժամանակների քաղաքական սպանությունների թիվը, երբ պետական բարձրաստիճան պաշտոնյաներն ինքնասպան էին լինում երկու հրազենային վնասվածքներով՝ մեկ անգամ կրծքավանդակից, մեկ անգամ գլխից, քաղաքական այլախոհները գնդակահարվում էին ԱԺ դահլիճում, իսկ համակուրսեցիները՝ սպանվում սրճարանների զուգարաններում «պրիվետ Ռոբ» արտահայտության համար, իսկ 37 թիվը վկայակոչելը, իհարկե, հանճարեղ է։

Մի պահ պատկերացրեք՝ 37 թվին առհասարակ լինել ընդդիմադրություն, որ օր ու գիշեր Հանրային հեռուստաալիքով Ստալինին մեղադրեր պետական դավաճանության մեջ։ Ինչ խոսք, սա ուղղակի փառահեղ համեմատություն է։

Երկրորդ՝ ռոբասերժական իրականության մեջ Հայաստանում կոռուպցիան աննախադեպ մակարդակի է հասել։ Իշխանական վերնախավը՝ վարչապետի գլխավորությամբ, թաղված են կոռուպցիայի մեջ։

Եվ այս համատեքստում վկայակոչվում են այնպիսի դեպքեր, որոնցով մեր իշխանության օրոք, կրկնում եմ, մե´ր իշխանության օրոք հարուցված են քրեական գործեր։ Հարց է առաջանում՝ ինչո՞ւ պետք է մենք հանրայնացնեինք և ընթացք տայինք այնպիսի կոռուպցիոն գործեր, որոնցում մենք ինքներս թաթախված են։ Ուզում եմ հիշեցնել, որ ՔՊ պաշտոնավարման ընթացքում կոռուպցիոն մեղադրանքներով կալանավորվել են գործով, այսինքն՝ վարչապետի և/կամ Կառավարության կողմից նշանակված նախարարներ, փոխնախարարներ, Կառավարությանն առընթեր մարմինների ղեկավարներ և այլն, և այս գործընթացը շարունակական է։ Բոլոր մեր իշխանության մաս կազմող կոռուպցիոներներն անպայմանորեն ենթարկվելու են քրեական պատասխանատվության։ Դա անխուսափելի է։

Իսկ ռոբասերժական կառավարման տարիները պատկերավոր ներկայացնելու համար կարելի է ընդամենը նշել, որ Քոչարյանից այս պահին դատախազությունը պահանջում է պետությանը վերադարձնել առավել քան 200 միլիոն դոլարի ֆինանսական և գույքային ակտիվ, կարելի է միայն կռահել, թե ինչքան է կազմում նրա ամբողջական կարողությունը, որը դատախազությունը չի կարողացել հայտնաբերել։ Իսկ, օրինակ՝ Սերժ Սարգսյանի վարորդի տանը 2018 թվականի հեղափոխությունից անմիջապես հետո հայտնաբերվել է 6 միլիոն դոլարի կանխիկ միջոց, որը նա պնդում էր, որ օրինական է, միաժամանակ սակայն պատրաստակամություն է հայտնել ամբողջ գումարը փոխանցել պետությանը։

Հարց է առաջանում՝ բա, եթե օրինական է, ինչո՞ւ էր պատրաստ գումարը փոխանցել պետությանը։ Հարցն ուղղվում է ՊՈւ դաշինքի պատգամավորներին։ Լավ կլինի՝ Աննա Մկրտչյանը, որ գալիս է այս ամբիոնից լացակումած ելույթներ է ունենում, հաջորդիվ մի հատ արձանագրի՝ իր ղեկավարի վարորդին որտեղի՞ց կանխիկ 6 միլիոն դոլար, որն էլ նա հոժարակամ պատրաստ էր նվիրաբերել պետությանը։ Վարորդների ամսական աշխատավարձը, որքանով տեղյակ եմ, 200 հազար դրամ է։

Լևոն Քոչարյանն էլ լավ կանի, վերջապես, արձագանքի իրենց ընտանիքին վերագրվող ապօրինի 200 միլիոն դոլարի ակտիվ մասով այս ամբիոնից։ Սպասելու ենք, ժողովուրդ ջան, չլռեք։

Եվ երրորդ՝ ռոբասերժական մեդիայի իրականության մեջ ՔՊ-ն զավթել է ՀՀ իշխանությունը և լեգիտիմ չէ։

Այս աբսուրդային թեզն իրականում ամենահեշտն է ամբողջությամբ կազմաքանդել՝ մի պարզ փաստի բերումով։ Հայաստանի ու անկախ պատմության մեջ միայն ու միայն ՔՊ իշխանության օրոք է, որ որևէ ընտրություն չի կեղծվել՝ ո´չ ՏԻՄ, ո´չ համապետական, և տասնյակից ավելի համայնքներում ընդդիմադիր ղեկավարների առկայությունը հենց դրա ապացույցն է։ Սա գիտակցելու համար առանձնապես մեծ վերլուծական կարողության կարիք էլ չկա։ Իսկ ռոբասերժական տարիներին, ինչպես արդեն նշվեց, չկար որևէ մակարդակում որևէ ընտրություն, որը չկեղծվեր։ Ավելին, նրանք նույնիսկ ՔՊ իշխանավարման օրոք չեն կարողանում հրաժարվել այս գործելակերպից՝ ՏԻՄ և համապետական ընտրություններին և տարատեսակ ընդդիմադիր հանրահավաքներին մարդկանց նյութապես շահագրգռելու բազմաթիվ և այդ թվում՝ վերջերս հրապարակված դեպքերը վկա։

Սիրելի քաղաքացիներ և, մասնավորապես՝ երիտասարդություն, ցավոք գալիք ընտրություններում ձեզ չի առաջարկվելու գաղափարախոսական երկընտրանք՝ հիմնված տնտեսական և սոցիալական ծրագրերի վրա։ Փոխարենը՝ երկընտրանքը լինելու է արժեհամակարգերի միջև խեղված և առողջ արժեհամակարգերի՝ ստի, կեղծիքի և ճշմարտացիության միջև, պատերազմի և խաղաղության միջև։ Ինչո՞ւ, որովհետև ռոբասերժական դուոն համառորեն չի լքում քաղաքական դաշտը՝ հույս ունենալով վերադարձնել նախկին բարքերը և ապահովագրել իրենց ապօրինի գույքը։

Չտրվեք ռոբասերժանկան աղմուկ հիշեցնող Հայաստանի դեմ հիբրիդային պատերազմի զենք հանդիսացող լրատվական միջոցների գրողներին, եղեք գրագետ, եղեք մեդիագրագետ և ուսումնասիրեք 1998-2018 թվականների մամուլը, որպեսզի պատկերացնեք, թե ում և ինչի հետ գործ ունեք։

Հայաստանի ապագան կախված է ձեզնից, որովհետև ձեզնից յուրաքանչյուրի քվեն է կանխորոշելու մեր բոլորիս ապագան։ Ինչո՞ւ, որովհետև մենք ընտրություն երբեք չենք կեղծելու։ Շնորհակալություն։

 Ա.ՍԻՄՈՆՅԱՆ

-Շնորհակալություն։ Ընդմիջում։